برخی چقدر بد اسلام را میفهمند! فکر میکنند اخلاق یعنی جدایی از دنیا. با اخلاق بودن را ضد دنیا میدانند. به همین دلیل یا اخلاق را رها میکنند یا دنیا را. هر دو گروه، نهی شدهاند و کارشان زشت شمرده شده است.
برخی دیگر که نه دنیایی دارند و نه اخلاقی! اینها که دیگر هیچ.
امام حسن مجتبی (علیهالسلام) در حدیثی نورانی مردم دنیا را به چهار دسته تقسیم کرده اند و فرمودند:
اَلنّاسُ اَرْبَعَةٌ فَمِنْهُمْ مَنْ لَهُ خُلقٌ وَ لا خَلاقَ لَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ لَهُخَلاقٌ وَ لا خُلقَ لَهُ، قَدْ ذَهَبَ الرّابِـعُ وَ هُوَ الَّذى لا خَلاقَ وَ لا خُلقَ لَهُ وَ ذلِکَ شَرُّ النّاسِوَ مِنْهُمْ مَنْ لَهُ خُلقٌ وَ خَلاقٌ فَذلِکَ خَیْرُ النّاسِ[۱]
مردم چهار دسته اند: دسته اى از آنها اخلاق دارند، امّا بهره اى (از دنیا) ندارند.دسته اى بهره مندند، اما اخلاق ندارند. دسته اى نه بهره اى (از دنیا) و نه اخلاق دارند که اینها بدترین مردم اند. و دسته اى که هم اخلاق دارند و هم (از دنیا) بهره مندند که اینان، بهترین مردم اند.
برای بهترین بودن نیاز نیست دنیا را فدای اخلاق کنیم یا اخلاق را فدای دنیا؛ فقط کافی است راه صحیح را از مکتب قرآن و اهل بیت (علیهمالسلام) بیاموزیم و به آن باور داشته باشیم.
پینوشت:
[۱]- شیخ صدوق، الخصال، ج۱، ص۲۳۶.
